به یاد حسینعلی مراد

 نوشته: م- حسرت

اواسط کوچه بودم که با چهره خسته او روبرو شدم که بسمت خونه میرفت با وجود خستگی زیاد مثل همیشه لبخندی بر لب داشت در دلم او را تحسین میکردم که در مقابل فشار زندگی و تلاش شبانه روزی مانندو کوهی استوار و با صلابت گام میزد اینچنین مردانی مدار معمولی و رایج دنیوی را تغییر داده بودن زیرا انسان ساعات مشخصی قادر هستن کار کنن اما این مردان بر واژه گانی همچون خستگی و ناتوانی خط بطلان کشیده بودن. فورأ به او سلام دادم و خسته نباشی گفتم و او با مهربانی پاسخ داد.گفتم امروز خیلی هوا گرم هس گفت ما از هوا گرم تریم و گرما در مقابل ما زانو زده است اندک اندک از او دور شدم اما جواب قشنگ او ذهنم را تسخیر کرده بود. براستی آنان در مقابل تلاش و کوشش آنچنان ورزیده بودن که واژه استراحت برایشان مفهومی نداشت آنان به طور واقعی با کار عجین بودن و مهربانی و اخلاق نیک شان تحت تأثیر خستگی به خلق و خوی نامهربانی گرایشی نداشت دریغا که این مردان بزرگ رفتن و با این دنیای انباشته از نیرنگ وداع کردن. افسوس که وجود این مردان را باید در تخیلات خویش جستجو کنیم این مرد بزرگ نامش مرحوم حسینعلی مراد بود. 

ارادتمند م  .  حسرت بهار ۱۴۰۰ چوپانان